Cfare besojne Ungjilloret?

PERËNDIA
nga libri "Çfarë besojnë ungjillorët"

Ka vetëm një Perëndi, i cili ekziston përjetësisht në tre
persona të dalluar nga njëri-tjetri por të barabartë: Ati,
Biri dhe Fryma e Shenjtë. Perëndia është i
pandryshueshëm në shenjtërinë, drejtësinë, urtësinë
dhe dashurinë e tij. Ai është Krijuesi, Shpëtimtari dhe
Gjykatësi i gjithëpushtetshëm i cili mban dhe qeveris të
gjitha gjërat sipas vullnetit të tij sovran për lavdinë e tij.



A ka Perëndi? A ekziston ai me të vërtetë? Herët a vonë diskutimet rreth besimit
kthehen tek pyetja më thelbësore. Por Bibla në asnjë vend nuk e diskuton
çështjen e ekzistencës së Perëndisë. Që nga fjalët e saj më të para ajo shpall: Në
fillim Perëndia... (Zan. 1:1). Kjo ishte sikur Zoti të thoshte: "Unë jam këtu".

Që nga fillimi Bibla na vë përballë faktit se Perëndia ekziston, se ai e bëri botën
dhe se të gjithë ne do t'i japim llogari atij. Kështu që kur shpallim atë që besojmë
ne si besimtarë të krishterë, duhet të fillojmë duke thënë diçka për Perëndinë.

Diçka ... por jo gjithçka! Perëndia është kaq i madh dhe i mrekullueshëm saqë as
mendja më e shkëlqyer njerëzore nuk do të mund ta rrokte dot kurrë plotësisht.
Megjithatë, Perëndia ka zbuluar gjithçka që kemi nevojë të dimë për të. Ai e ka
shfaqur këtë në botën rreth nesh (natyra) dhe shumë më plotësisht në librin që na
ka dhënë (Shkrimi). Çfarë thotë Bibla për Perëndinë?

Bibla pohon se ka vetëm një Perëndi (Ligji i Përtërirë 6:4). Në kohë të ndryshme
dhe pjesë të ndryshme të botës njerëzit kanë besuar në gjithfarëlloj zotërash, por
ata të gjithë janë perëndi të rreme. Ka vetëm një Perëndi të vërtetë dhe të gjallë
(Isaia 44:6; 45:6; 1 Thesalonikasve 1:9). Dhe ai ekziston që nga përjetësia. Nuk ka
patur kurrë ndonjë kohë në të kaluarën që Perëndia i gjallë dhe i vërtetë të mos
ketë ekzistuar dhe nuk do të ketë kurrë një kohë të tillë në të ardhmen (Psa. 90:2).

Disa njerëz mendojnë se Perëndia është një forcë mistike ose thjesht një
influencë e vagullt për të mirën. Por megjithëse ai është frymë (Gjoni 4:24) ai
është dikush që na njeh dhe që na jep mundësinë që ne ta njohim (Eksodi 3:14; 1
Gjonit 1:3).

Në fakt, Perëndia është tre persona (kujdes, thamë është dhe jo janë). Fjala "Trini"
(Triunitet) nuk gjendet në Bibël, por është një fjalë e dobishme për të përmbledhur
mësimin e Shkrimeve se Perëndia është një Perëndi që ekziston përjetësisht në
tre persona të dalluar nga njëri-tjetri por të barabartë: Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë.

Doktrina e Trinisë aludohet që në Dhiatën e Vjetër, madje që në kapitullin e parë
të saj. Fjala që përdoret atje për Perëndinë, Elohim, nuk është njëjës, por
shumës, dhe ju mund të vini re se Perëndia thotë: "Le ta bëjmë..." (Zan. 1:26). Kur
vijmë te Dhiata e Re kjo ide bëhet edhe më e qartë. Si judenj të mirë dishepujt e
Jezusit ishin besimtarë të fortë në një Perëndi të vetëm por ata arritën të besojnë
se Jezusi vetë ishte Perëndi, që sigurisht është pikërisht ajo që ai pretendoi të jetë
(Gjoni 10:30, 33). Dhe Jezusi u tha atyre se ai do të dërgonte një Ngushëllues
tjetër, Frymën e Shenjtë (Gjoni 14:16-17). Dishepujt dhe kisha e krishterë duhet ta
pranonte faktin se Perëndia është më misterioz dhe më i mrekullueshëm se
ç'kishin imagjinuar ata. Ai është një në thelb, dhe megjithatë ai është tre persona.

Jezusi i urdhëroi ndjekësit e tij që të shkonin dhe të bënin dishepuj nga të gjitha
kombet dhe i urdhëroi që ata të pagëzoheshin në emër (një emër, sepse ka
vetëm një Perëndi) të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë (tre persona, Mateu
28:18-20). Pali u lut për të krishterët e parë në Korint me fjalët e mirënjohura
tashmë: "Hiri i Zotit Jezu Krisht, dashuria e Perëndisë dhe bashkësia e Frymës
së Shenjtë qofshin me ju të gjithë" (2 Korintasve 13:13). Lutja e tij ishte ndaj një
Perëndie, por ai e kërkoi bekimin nga të tre personat.

Ne duhet të përpiqemi t'i shmangemi mendimit se Perëndia është një person i
vetëm ose të flasim në një mënyrë të tillë sikur të kishte tre perëndi. Ka vetëm një
Perëndi dhe ai është tre persona të dalluar (jo të ndarë) dhe të barabartë. Zoti
Jezus Krisht është Perëndi dhe megjithatë ai është i dalluar nga Ati. Fryma e
Shenjtë është Perëndi dhe megjithatë ai është i dalluar si nga Ati dhe nga Biri.
Megjithatë, Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë janë njësoj Perëndi (Gjoni 16:7-15;
20:21-22; Efesianëve 2:18; 1 Pjetrit 1:2).

Sigurisht, mësimi se Perëndia është një Perëndi dhe megjithatë tre persona
është shumë i vështirë për t'u kuptuar. Ndoshta është më mirë për ne që ta
pranojmë se na duket i vështirë. Në fund të fundit, mendjet tona të kufizuara nuk
mund ta kuptojnë kurrë plotësisht Perëndinë e pakufizuar. Ka një mister rreth
natyrës së Perëndisë dhe këtë ne duhet ta pranojmë me përulje.

Çfarë tjetër thotë Bibla për Perëndinë?

Ajo thotë se Perëndia është i pandryshueshëm. Sa ndryshon ai nga ne! Jetët tona i
janë nënshtruar vazhdimisht ndryshimit: situatat ndryshojnë, njerëzit rreth nesh
ndryshojnë dhe po kështu edhe gjendja jonë emocionale. Por Perëndia nuk
ndryshon në asnjë lloj mënyre (Jakobi 1:17). Ai nuk rrëmbehet nga situatat dhe
nuk ndryshon fare. Ai thotë: "Unë jam Zoti, nuk ndryshoj" (Malakia 3:6).

Do të na duhej që të përpilonim një listë shumë të gjatë për karakteristikat e
Perëndisë nëse do të përpiqeshim që ta përshkruanim sa më plotësisht atë. Por
katër nga fjalët më të rëndësishme që japin një farë përshkrimi të natyrës së tij
janë shenjtëria, drejtësia, urtësia dhe dashuria. Dhe mbani mend se asnjëra prej
tyre nuk do të ndryshojë ndonjëherë, sepse Perëndia nuk ndryshon.

Perëndia është i shenjtë: ai është plotësisht i pastër në të gjitha qëlIimet e tij, në
të gjitha mendimet dhe të gjitha veprat e tij (Eksodi 15:11; Isaia 40:25). Ai është i
drejtë: çdo gjë që bën është e drejtë, ai i trajton njerëzit pa asnjë anësi, dhe kur ai
e gjykon botën, gjykimi ka për të qenë plotësisht i drejtë (Romakëve 2:11; Psalmi
96:13). Perëndia është i urtë: ai di gjithçka dhe gjithçka që bën ai tregon urtësinë e
tij (Danieli 2:22-23; Romakëve 11:33-36). Ai është i dashur: në fakt
jashtëzakonisht i dashur kur mendon sesi ai i do njerëzit të cilët nuk e deshën (1
Gjoni 4:8-10).

Perëndia është Krijuesi i gjithëpushtetshëm. Nga fjala e tij e fuqishme u bë gjithë
universi dhe bashkë me të edhe planeti toka dhe njeriu që banon në të. Perëndia
nuk kishte nevojë të krijonte asgjë; ai vetë vendosi që ta bëjë këtë, dhe krijoi
gjithçka nga asgjëja. Ai nuk përpunoi atë që ekzistonte më përpara, sepse asgjë
nuk ka patur përpara tij (Zan. 1-2; Hebrenjve 11:3).

Perëndia është Shpëtimtari. Ne duhet që ta shohim në një farë detaji realitetin e
hidhur se të gjithë njerëzit kanë mëkatuar ndaj Krijuesit të tyre. Por Perëndia ka një
mënyrë të mrekullueshme për të shpëtuar mëkatarët. Asnjë nuk mund ta shpëtojë
ndonjëherë vetveten; nëse një mëkatar do të shpëtohet, atëherë, këtë gjë mund ta
bëjë vetëm Perëndia (Titi 3:4-7; Zbulesa 7:9-10).

Perëndia është Gjykatësi. Të gjithë njerëzit kanë për ta takuar Bërësin e tyre një
ditë. "Njerëzit të vdesin vetëm një herë, dhe më pas vjen gjyqi" (Heb. 9:27).
Asnjë nuk ka për të qenë i aftë që ta anulojë atë takim apo që t' u shmanget
pyetjeve të Zotit për jetën që ai jetoi në botën e Perëndisë. Ne të gjithë kemi për t' i
dhënë llogari atij (Romakët 14:12; Zbulesa 20:1115).

Bota po mbahet akoma dhe ne marrim frymë akoma vetëm sepse Perëndia
kujdeset për krijimin. Ai është duke i mbajtur të gjitha (Hebrenjve 1:3; Jobi 12:10).
Dhe megjithëse në pamje të parë duket e kundërta, Perëndia qeveris gjithçka
sipas vullnetit të tij sovran për lavdinë e tij.

Ai mbretëron mbi gjithçka dhe asgjë nuk qëndron jashtë kontrollit të tij mbretëror
(Psalmi 103:19; Danieli 4:34-35). Ai lejon që të ndodhin shumë gjëra të mira, dhe
në mirësinë e tij e përmban mëkatin. Edhe sikur të ketë shumë të këqija në këtë
botë, Perëndia është kaq i madh dhe kaq i mirë saqë bën që e keqja të veprojë
për të mirën përfundimisht (Zan. 50:20 dhe Veprat e Apostujve 2:23 na japin
shembuj). Kjo nuk e shfajëson në asnjë mënyrë mëkatin por tregon se sa i
mrekullueshëm është Perëndia që është i aftë të bëjë gjithçka për lavdinë e tij
(Efesianëve 1:11-12).

Si duhet të ndihemi ne për Perëndinë që është zbuluar në një mënyrë të tillë në
Bibël? Isaia e ndjeu veten shumë të vogël dhe mëkatar kur ai pa diçka nga
madhështia dhe pastërtia morale e Perëndisë (Isaia 6:1-. A nuk duhet të
ndihemi edhe ne të vegjël kur e shohim se sa i madh është Perëndia, dhe a nuk
duhet të ndihemi edhe mëkatarë kur mendojmë se sa i përkryer është ai? Mbi të
gjitha, a nuk duhet që ta adhurojmë dhe lavdërojmë?