KISHA E KRISHTER

Çdo asamble lokale në ditët e hershme të krishterimit
ishte autonome, pra vetqeverisej. Nuk kishte federatë
kishash me një autoritet të centralizuar mbi to. Nuk
kishte denominacione [sekte] dhe si pasojë nuk kishte
qendër apo shtab sektar [denominacioni]. Çdo kishë
lokale ishte direkt përgjegjëse ndaj Zotit. Kjo tregohet
tek Zbulesa 1:13 ku Zoti është parë duke qëndruar në
mes të shtatë shandanëve të artë.


Këshilli në Jeruzalem mund të duket fillimisht si një lloj gjyqi suprem nga një sekt
[ose një denominacion]. Por faktet janë ndryshe.

Çdo asamble lokale në ditët e hershme të krishterimit ishte autonome, pra
vetqeverisej. Nuk kishte federatë kishash me një autoritet të centralizuar mbi to.
Nuk kishte denominacione [sekte] dhe si pasojë nuk kishte qendër apo shtab
sektar [denominacioni]. Çdo kishë lokale ishte direkt përgjegjëse ndaj Zotit. Kjo
tregohet tek Zbulesa 1:13 ku Zoti është parë duke qëndruar në mes të shtatë
shandanëve të artë. Kjo paraqet të shtatë kishat e Azisë. Çështja është që aty
s'kishte ndonjë agjensi qeverisëse midis kishave individuale dhe Kreut të madh të
Vetë Kishës. Secila qeverisej direkt nga Ai.

Pse është kjo gjë kaq e rëndësishme? Fillimisht pengon përhapjen e gabimit. Kur
kishat janë të lidhura së bashku nën një kontroll të përbashkët, forcat e liberalizmit,
racionalizmit dhe dorëheqjes mund të rrënojnë të gjithë grumbullin, thjesht prej
konfiskimit të shtabeve qendrore dhe shkollave sektare [denominacioni]. Aty ku
kishat janë të pavarura, lufta e armikut duhet bërë kundër një shumice pjesësh veç
e veç.

Së dyti autonomia e kishës lokale është një mbrojtje e rëndësishme kur një
qeverisje e shumfishtë është në fuqi. Kur kishat janë të federuara, një qeverisje
totale mund t'i kontrollojë ato vetëm nga kontrollimi i disa krerëve nëpër shtabe
[sektare]. Kur kishat refuzojnë të njohin ndonjë autoritet të centralizuar, ato mund të
shkojnë më kollaj nëpër "stehime" në kohën kur ndodh ndonjë sulm.

Mjaft qeveri sot, qoftë demokratike apo diktatoriale, përpiqen të shkaktojnë
bashkimin e kishave të vogla e të pavarura. Ata thonë se nuk duan të merren me
një numër të madh njësish lokale, por me një komitet qendror që i përfaqëson të
gjitha. Qeveritë e lira përpiqen t'i bashkojnë këto njësi me anë të disa favoreve apo
përfitimeve. Qeveri të tjera përpiqen me forcë për t'i bashkuar me anë të dekreteve
ashtu siç bëri Hitleri gjatë Rajhut të Tretë. Në çdo rast kishat të cilat i dorëzoheshin
presionit humbnin karakterin e tyre sipas Shkrimeve edhe mundësinë për t'i
rezistuar modernizimit dhe për të vazhduar në fshehtësi gjatë kohës së
persekutimit.

Disa mund të kundërshtojnë duke thënë se kishat në Veprat kishin një autoritet
qendror, të emëruar këshilli në Jeruzalem që ne sapo kemi konsideruar.
Megjithatë një studim i kujdesshëm i paragrafit do të tregojë që ky s'ishte një trup
zyrtar me fuqi rregulluese. Ishte thjesht një mbledhje së bashku e apostujve dhe
pleqve që vepronin në një kapacitet këshillues.

Këshilli nuk i thirri njerëzit të vinin nga Antiokia; ai vendosi të konsultonte njerëzit në
Jeruzalem. Vendimi i këshillit nuk ishte lidhja e kishave; thjesht u ofrua si gjykim i
përbashkët i grupit.

Historia e kishave flet vetë për veten. Kudo ku ka pasur federata të kishave nën një
organizatë qendrore ka pasur një përshpejtim rënieje. Dëshmia më e pastër për
Perëndinë është mbajtur nga kishat që janë të lira nga ndikimi i jashtëm njerëzor.